انسان در شعر و نثرش دائم از غم فراق می نالد

فرهنگ و ادبیات ، سرشار از حکایت های تمام نشدنی عشق و عاشقی است

و آنچه زیبایی را به این داستانها می بخشد سوز فراق و عطش وصال می باشد 

اما واقعیت زندگی انسان در حقیقتی دیگر نهفته است

انسان اساسا اهل این آب و خاک نیست تا بخواهد به دست پرورده آن وابسته و دلبسته شود

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

حال باید دید این عشق و بی تابی در کجا ریشه دارد؟

واقعیت تلخ زندگی انسان در فراموشی اوست

او خود را در این دنیا گم کرده است

و از این تلختر که ماهیت و هویت خود را فراموش نموده است

در این شرایط اسفناک در گیر عشق های دروغین شده از این سراب به آن سراب می دود تا خود را سیراب سازد

اما هرگز به وصال خود نمی رسد

و این درد هجرانهمچنان ادامه دارد . . .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: